Stowarzyszenie, opierając się na badaniach przeprowadzonych w USA i Wielkiej Brytanii, chce w Polsce także rozpocząć debatę, na temat wpływu reklam na samopoczucie i zdrowie dzieci oraz ich postrzeganie świata. Pamiętajmy, że dzieci, w sposób bardziej bezkrytyczny niż my dorośli, przyjmują treści prezentowane w reklamach, nie rozumiejąc często, że świat w reklamach nie jest światem realnym.
Stowarzyszenie zainicjowało także ciekawą akcję „Tydzień bez telewizji”, która odbędzie się od 9 do 16 kwietnia 2011. Warto się zastanowić czy rzeczywiście nie moglibyśmy tego tygodnia spędzić w bardziej rodzinny i aktywny sposób, powstrzymując się od oglądania telewizji?
Problematyką reklam w mediach, w tym skierowaną do dzieci, zajmował się ostatnio Sejm w ramach prac nad nowelizacją ustawy o radiofonii i telewizji, tzw. ustawą „medialną” i implementacją do niej przepisów unijnej dyrektywy. Według obecnie obowiązujących przepisów zabronione jest przerywanie audycji dla dzieci reklamami - dyrektywa unijna proponowała zniesienie tego zakazu. Rząd jednakże uznał, że byłoby to zbyt liberalne ujęcie, Komisja podtrzymała to stanowisko i zakaz w niezmienionym brzmieniu pozostanie w ustawie. Ponadto w nowelizacji dodana została definicja audycji dla dzieci, ponieważ dotychczas niektórzy niefrasobliwi nadawcy obchodzili wskazany zakaz, poprzez uznanie - z braku definicji audycji dla dzieci – za, np. film fabularny…

Warto pamiętać, że zakazane jest również nadawanie reklam:
- nawołujących bezpośrednio małoletnich do nabywania produktów lub usług;
- zachęcających małoletnich do wywierania presji na rodziców lub inne osoby w
celu skłonienia ich do zakupu reklamowanych produktów lub usług;
- wykorzystujących zaufanie małoletnich, jakie pokładają oni w rodzicach, nauczycielach i innych osobach;
- w nieuzasadniony sposób ukazujących małoletnich w niebezpiecznych sytuacjach;

Jako nowość został również wprowadzony zapis dotyczący zakazu reklamy dopalaczy, ale przede wszystkim bardzo ciekawy przepis, który mówi, że „audycjom dla dzieci nie powinny towarzyszyć przekazy handlowe dotyczące artykułów spożywczych lub napojów zawierających składniki, których obecność w nadmiernych ilościach w codziennej diecie jest niewskazana”. Nie jest to, co prawda, przepis zaopatrzany w sankcję i na jego podstawie nie można ukarać nadawcy. Stanowi on tylko pewnego rodzaju zalecenie i zachętę do samoregulacji na rynku nadawców, jednakże, jeśli taka samoregulacja się nie dokona, to Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji będzie miała prawo wydać w porozumieniu z Ministrem Zdrowia rozporządzenie, w którym określone będą produkty niedozwolone do reklamowania w okolicach audycji dla dzieci oraz sankcje za złamanie tego typu zakazów.

Wydaje się więc, że ustawodawstwo w dosyć dobry sposób zabezpiecza dzieci przed nieodpowiednimi reklamami. Największym problemem jest jednak niewystarczające nadzorowanie przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji przestrzegania tych przepisów

W tym kontekście jeszcze ważniejsza wydaje się działalność takich stowarzyszeń, jak „Dziecko Bez Reklamy”, które dysponują wynikami badań i analizują skutki społeczne reklamy produktów skierowanych do dzieci. Ważna jest także postawa nas wszystkich – my również możemy uświadamiać, zgłaszać przypadki naruszeń i monitorować przestrzeganie ustawy.

Paweł Orłowski
Poseł na Sejm RP

OPIS OBSERWACJI UCZESTNICZĄCYCH WYKONANYCH PRZEZ Martę Wasiak, studentkę pedagogiki Wyższej Szkoły Ateneum

I Obserwacja uczestnicząca wykonana podczas zajęć arteterapii w dniu 26 marca 2010 r.

W zajęciach uczestniczy szóstka dzieci plus dwóch wolontariuszy.

Zajęcia prowadzi arteterapeuta.

Początek zajęć. Dzieci siedzą na dywanie w jednej z sal  lekcyjnych. Te, które nie siedzą samodzielnie, są podtrzymywane na wielkich poduszkach przez opiekunów.

Zaczynają się pracą nad emisją głosu. Dzieci wykonują ćwiczenia głosowe z nieśmiałością. Widać, że obawiają się wydać z siebie mocny głos. Grupa jest mało skoncentrowana. Z Michaliną (MPD) jest bardzo utrudniony kontakt. Nikt w grupie nie rozumie co mówi oprócz jednej z uczestniczek, która tłumaczy innym to co mówi Michalina.

Dzieci wybierają bajkę, jaką będą przedstawiać. Trudno jest znaleźć opowieść, która odpowiadałaby wszystkim uczestnikom. Jedno z dzieci obsesyjnie chce, żeby cała grupa bawiła się w zabijanie. W końcu grupa się uspokaja. Osoba prowadząca opowiada bajkę pt. „Szklana góra”.

Dzieci wybierają sobie role i odgrywają bajkę. Dzieciom, które samodzielnie nie siedzą dużą przyjemność sprawia wstawanie, przy pomocy wolontariuszy i odgrywanie roli na stojąco.

Ponownie pojawia się obsesyjny wątek zabijania wprowadzony przez jedno z dzieci. Czuć, że pozostałym dzieciom, nie bardzo pasuje ten temat. Osoba prowadząca próbuje przekształcać obsesyjne zachowania dziecka. Nie krytykuje go, ale przekształca impuls zabijania w zabawę.

Po zakończonym przedstawieniu bajki, dzieci, chcą to zrobić jeszcze raz.  Wymieniają się rolami. W przedstawieniu biorą też udział opiekunowie, którzy próbują przełamywać własną nieśmiałość.

Na koniec osoba prowadząca dziękuje wszystkim za spotkanie, chwali każdego z uczestników osobno, wybierając to co w ich pracy było najciekawsze.

II Obserwacja wykonana podczas zajęć arteterapii w dniu 3 grudnia 2010 r.

Dzieci wjeżdżają do sali na wózkach. Są z nich wyciągane przez wolontariuszy i osobę prowadzącą zajęcia. Wszyscy siadają  i rozluźniają się na dywanie.

Zajęcia zaczynają się od przypomnienia wiersza „Lokomotywa” Juliana Tuwima. Okazuje się, że mimo wielu prób, wspólne, równe wyrecytowanie wiersza się nie  udaje.

Zapadają ostatnie decyzje o tym, kto będzie mówił dany fragment wiersza.

Osoba prowadząca zwraca tu dużą uwagę na indywidualne umiejętności w wymowie.

Najlepszym rozwiązaniem okazuje się posadzenie dzieci odpowiednio do układu wersów wiersza. Te dzieci, które są w stanie poruszać się same lub z niewielką pomocą innych, siadają wg wyznaczonej kolejności.

To ułatwia im zapamiętanie, kto po kim mówi.

Uczniowie jeszcze raz prezentują swoje teksty. Następnie każde z nich stara się wykazać swoimi zdolnościami motorycznymi.  Wszyscy starają się  zrobić ręką duże koło, przypominające koło lokomotywy.

W pewnej chwili jedno z dzieci zaczyna mówić o swoim strachu  przed wystąpieniem na scenie. Toczy się krótka rozmowa, podczas której dziecko dostaje dużo wsparcia i poczucie, że ma prawo przeżywać stres związany z publicznym występem.

Po przećwiczeniu ‘ról’, toczy się rozmowa na temat scenografii.

W wyniku dyskusji okazuje się, że ważnym elementem scenografii będą wózki uczestników. Pojawia się pomysł, by pokryć je kolorowym materiałem, tak by widoczne z boku koła, przypominały lokomotywę.

Zajęcia kończą się.  Dzieci zostają z powrotem posadzone na wózkach..

WYSTĘP 16 GRUDNIA 2010

Na samym początku dzieci wydają się być podekscytowane i stremowane. Przy pomocy opiekunów zajmują swoje miejsca na dużym materacu, który został ułożony na niewielkiej scenie.

Dzieci, które nie siedzą samodzielnie, są podtrzymywane przez wolontariuszy, ale ich  pomoc nie rzuca się w oczy.

Za dziećmi widać kolorową „lokomotywę” utworzoną z wózków dzieci i wielkiej kolorowej płachty.

Na sale wchodzi publiczność: nauczyciele, dyrekcja szkoły i rówieśnicy naszych aktorów.

Spotkanie zaczyna się  od wysłuchania kolędy, którą na skrzypcach i  pianinie grają wolontariusze fundacji.

Przedstawienie fragmentów „Lokomotywy” wypada  zaskakująco dobrze.

Dzieci doskonale wiedziały kiedy wchodzić ze swoją kwestią, akcentowały ostatnie słowa, przez co wiersz nabierał dynamicznego charakteru.

Dzieci pokazały, iż  udało im się utworzyć zgraną grupę. Umiały pomóc sobie nawzajem. Doskonale wczuwały się w rolę aktorów.

Mimo, że część dzieci w dalszym ciągu mówi w sposób bardzo niezrozumiały, całość wiersza można było dobrze zrozumieć.

Publiczność słuchała w ciszy ze skupieniem. Były gromkie oklaski i słowa uznania ze strony osoby prowadzącej.

Po przedstawieniu  każde z nich dziękuje i cieszy się, że była okazja do pokazania się.  Miałam wrażenie, że dotarło do nich, że nie tylko najbliższe otoczenie jest z nich zadowolone, ale że również inni dostrzegają  ich pracę i  umiejętności.

Po zakończeniu inscenizacji i otrzymaniu dużej ilości braw miało się odczucie, jakby inne dzieci obecne na sali wysyłały sygnały, że chciałyby brać udział w takich występach.

WNIOSKI

Podsumowując uważam, że mało jest takich zajęć, gdzie niepełnosprawne dzieci mogą się rozluźnić, a zarazem dużo nauczyć poprzez zabawę. Widać, iż brakuje takiej formy pracy, podczas której wspiera się dziecięcą kreatywność. Praca z tymi dziećmi wymaga wiele cierpliwości i spokoju.

Każde z nich ma zupełnie inny temperament i inne pomysły na zrealizowanie tego samego tematu czy zadania. Wyobraźnia dzieci jest obszerna i trzeba pozwolić im się wykazać.

Udział w zajęciach pozwolił dzieciom nabrać – tak potrzebnej - pewności siebie.

Gromkie brawa, jakie dostały po przedstawieniu „Lokomotywy” dopingują ich do dalszej pracy.

Można zauważyć znaczną różnicę miedzy trudnymi początkami pracy z tą grupą, a końcowym  efektem zajęć. To dowodzi, ze warto podejmować takie działania.

UWAGA - KONKURS "ZABAWA BEZ ZABAWEK"

Zapraszamy dzieci i rodziców do wzięcia udziału w konkursie. Przyślijcie do nas opis zabawy, w którą bawicie się całą rodziną, a która nie wymaga użycia żadnych zabawek. Dołączcie zdjęcia, filmy lub rysunki - a autorzy najciekawszych zabaw otrzymają nagrody! Termin nadsyłania prac upływa 7 kwietnia 2011.

Organizatorem konkursu jest stowarzyszenie "Dziecko bez reklamy".

Szczegóły konkursu znajdziecie w regulaminie poniżej.

Regulamin Konkursu
Zabawa bez zabawek
ZASADY OGÓLNE I CELE KONKURSU
1. Konkurs Zabawa bez zabawek (zwany dalej Konkursem) organizowany jest przez Stowarzyszenie Dziecko bez Reklamy, z siedzibą w Gdańsku, przy al. Grunwaldzkiej 5.
2. Celem Konkursu jest promocja stylów życia optymalizujących zdrowie i wzrastanie dzieci i młodzieży w kulturze konsumpcji i materializmu:
a. Poprzez zabawę wspierającą aktywne formy spędzania wolnego czasu
b. Poprzez zabawę aktywizującą budowanie więzi społecznych
c. Poprzez zabawę umożliwiającą rozwijanie talentów i możliwości uczestników zabawy
d. Poprzez zabawę, która wzmacnia poczucie radzenia sobie (sprawczości) u osób biorących udział w zabawie
ZASADY UCZESTNICTWA
1. Uczestnictwo w Konkursie jest dobrowolne.
2. W Konkursie mogą wziąć udział dzieci wraz z rodzicami.
3. Konkurs obejmuje 4 kategorie wiekowe:
a. 0- 3 lat
b. 4 - 5 lat
c. 6 - 11 lat
d. 12-18 lat
e. kategoria bez granic – kiedy w zabawie uczestniczą dzieci w różnym wieku
4. Zgłoszenie do Konkursu polega na nadesłaniu na adres mailowy Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. w przewidzianym terminie pracy wraz następującymi informacjami zawartymi w mailu: imię, nazwisko, kontakt (telefon, e-mail)
5. Każda osoba zgłaszająca udział w Konkursie otrzyma potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia pocztą elektroniczną,
6. Praca konkursowa powinna zawierać:
- tytuł;
- opis zabawy w jednym z dozwolonych formatów: albo DOC, RTF lub PDF (maksymalna objętość: 1 strona, maksymalny rozmiar 1MB);
- wiek uczestników;
- opis materiałów, przedmiotów etc. wykorzystywanych w zabawie;
- dowolne materiały dodatkowe w formie zdjęć lub rysunków w formacie JPG. (maksymalny rozmiar 1 MB), albo prezentacja PPT lub PPS (maksymalna objętość: 10 slajdów, maksymalny rozmiar: 5 MB), albo film video w formacie MP4, MPG, FLV lub AVI (maksymalny czas trwania: 3 minuty, maksymalny rozmiar: 5 MB).
6. Zgłoszenie udziału w Konkursie jest równoznaczne z wyrażeniem zgody na bezpłatne opublikowanie przez Organizatora przesłanej pracy w ramach strony internetowej www.dzieckobezreklamy.pl, na profilu Organizatora w portalu społecznościowym www.facebook.com oraz w innych bezpłatnych materiałach przygotowywanych i rozpowszechnianych przez Organizatora Konkursu. Organizator zobowiązuje się do każdorazowego podawania nazwiska autora cytowanej pracy.
CZAS TRWANIA KONKURSU
1. Konkurs rozpoczyna się z dniem 10 marca 2011.
2. Termin nadesłania prac upływa 7 kwietnia 2011.
3. Ogłoszenie wyników i zamknięcie Konkursu nastąpi w dniu 16 kwietnia 2011.
OCENA PRAC KONKURSOWYCH
1. Wyboru najlepszych prac dokona jury powołane przez Organizatora.
2. Lista laureatów zostanie opublikowana na stronie internetowej Organizatora.
3. Przewiduje się przyznanie nagród we wszystkich czterech kategoriach wiekowych. W każdej kategorii przewiduje się przyznanie jednego miejsca. Organizator zastrzega sobie prawo do zmiany liczby przyznanych nagród, w szczególności zaś do ufundowania wyróżnień.
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
1. We wszystkich sprawach nie uregulowanych niniejszym Regulaminem, ostateczne i niepodważalne decyzje podejmuje Organizator.

Wszystkie osoby, które zapisały się na Wrzeszcańską Szkołę dla Rodziców informujemy, że zajęcia rozpoczynają się 23 marca o godz. 17 w ośrodku przy ul. Kisielewskiego 12.

Wejście do budynku znaduje się przy ul. Karłowicza.

Zapraszamy.

Rekrutacja do grupy teatralnej we Wrzeszczu została zakończona. Dziękujemy bardzo za wszystkie zgłoszenia do projektu pt. Błękitna Sukienka. Spotkania kobiet, które zdecydowały się na przygodę z teatrem rozpoczynają się w poniedziałek godz. 17.30 przy ul. Kisielewskiego 12. w Gdańsku.

Rodziców, którzy chcą nawiązać lepszy kontakt ze swoimi dziećmi oraz tych, którzy chcieliby poszerzyć wiedzę psychologiczną zapraszamy na cykl zajęć psychoedukacyjnych:

Szkoła dla rodziców i wychowawców

Program zajęć obejmuje dziesięć spotkań, podczas których poruszamy następujące zagadnienia:

l        Jak stawiać granice dziecku?

l        Co zrobić, aby dzieci chciały z rodzicem współpracować?

l        W jaki modyfikować niepożądane lub nieodpowiednie zachowania dziecka ?

l        Jak pomóc dziecku uwolnić się od grania narzuconych ról w domu i w szkole?

l        W jaki sposób chwalić dziecko i budować adekwatne poczucie własnej wartości?

l        W jaki sposób akceptować uczucia?

Zajęcia odbywają się w grupie, mają charakter warsztatowy, każde spotkanie trwa 3 godziny.

Zajęcia są BEZPŁATNE

Prowadzące:

Hanna Jurkowska – pedagog, pracuje w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej oraz w gimnazjum, zajęcia „Szkoły dla rodziców” cz. I i II prowadzi od 11 lat

Agnieszka Janczuk – psycholog, pracuje w Szkole Podstawowej, gdzie prowadzi grupy socjoterapeutyczne oraz indywidualne konsultacje dla rodziców.

Miejsce:

Gdańsk Wrzeszcz  ul. Kisielewskiego 12 (ośrodek MOPS)

Termin:

Zajęcia rozpoczynają się 18.03.2011 o godzinie 17.00

Organizator: Gdańska Fundacja Terapii i Rozwoju

Projekt sfinansowany przez Urząd Miejski w Gdańsku

Jesteśmy istotami poszukującymi przestrzeni do rozwoju i twórczości. Jesteśmy niespokojne i ambitne. Próbujemy nowych dróg, byle nie było za bezpiecznie i zbyt stabilnie. Dlaczego? Bo dusza kobiety potrzebuje doświadczać, mierzyć się z czymś, scalać i nazywać. Umiera, gdy nie znajduje inspiracji. Dlaczego Teatr? Dlaczego ma robić go ktoś, kto nie zajmuje się nim zawodowo? Kto może codziennie gdzieś gna, coś załatwia, komuś służy, w czymś jest uwięziony, coś tylko akceptuje, albo szczerze czegoś nie znosi…?

Wyobrażam sobie, że takie przyjdziecie: szczęśliwe, niezadowolone, bierne albo wściekłe. Wyobrażam też sobie, że przyjdziecie z głębokim pragnieniem mówienia o ważnych dla was sprawach językiem sztuki, językiem teatru. Że potrzebujecie formy dla waszych pieśni. I że jesteście dynamicznymi kobietami aglomeracji, które chcą się zatrzymać, by tworzyć wspólnotę.

Dlaczego Błękitna Sukienka we Wrzeszczu? Bo Wrzeszcz jest unikalny.  Ma ambicję bycia sercem Gdańska. I właśnie wchodzi w okres intensywnej rewitalizacji oraz przemian. Chcemy, by nie stał się jedynie dzielnicą banków, sklepów i firm. Naszym celem jest stworzenie w tym miejscu niewielkiego ośrodka teatralnego kobiet, który będzie miał moc oddziaływania na miasto.

Spektakl, który stworzymy, pokażemy w kilku ważnych miejscach Trójmiasta. Ale również tam, gdzie innym kobietom brakuje impulsu i inspiracji, gdzie kwestia ich tożsamości jest palącym problemem. Zaprosimy na niego ważne dla nas osoby. Będziemy się promowały i chwaliły. Bezszelestnie albo z hukiem - wpłyniemy w nurt kultury Gdańska.

Co zyskają Kobiety?

Praca aktorki nad sobą to jedno z najskuteczniejszych narzędzi do przemiany siebie, ale także zrozumienia innych.

Tworzenie scenariusza to długa, fascynująca duchowa podróż.

Spektakl? Doświadczenie przejścia, mocy i sprawczości.

Czego wymagamy?

Systematycznego udziału w warsztatach oraz zaangażowania.

Czego nie wymagamy?

Zdolności aktorskich.

Serdecznie zapraszamy Kobiety w każdym wieku. Te poszukujące przestrzeni do rozwoju i twórczości, te zabiegane, wyrywające w stresie czas dla samej siebie, i nie mające gdzie głowy położyć; a także wszystkie te, dla których słowa Teatr Błękitna Sukienka w jakiś tajemniczy sposób budzą pragnienie… Czego…?

Rita Jankowska

Proszę o kontakt pod adresem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.